Patologia rymuje się z demonologia

Niemal 40 lat temu, w okolicy, w której się wychowywałem, był pewien człowiek, dotknięty zaburzeniem, wskutek którego obnażał się przed kobietami. Wtedy też pojawiło się w moim słownictwie słowo „ekshibicjonista”. Tak ono zapadło mi w pamięć, że niemal zawsze, kiedy słowo to gdzieś się pojawiało, to w mojej świadomości pojawiał się obraz wspomnianego człowieka z zaburzeniem. Nieważne, czy to była mowa o kolejnych przypadkach obnażania się przed jakimiś osobami, czy też chodziło o ekshibicjonizm duchowy, moralny, emocjonalny – zawsze obraz pojawiał się jeden. Ten człowiek.

Musiało upłynąć parę dekad, żebym sobie to wszystko poukładał, nabrał dystansu, dał dojść do głosu logice, etc. Nie mniej jednak, ekshibicja i jej odmiana przez przypadki i występowanie w związkach frazeologicznych do tej ma w moim życiu konotacje negatywne.

Cóż jednak począć, kiedy się widzi postępujący rozwój sposobu komunikowania o sobie światu za pomocą ekshibicjonizmu przez liczne grono kobiet i mężczyzn? Wielki Brat, Damy i Wieśniaczki, Ślub od pierwszego wejrzenia, Trudne sprawy, Rozmowy w toku, etc, itd., itp. Dlaczego patologia staje się platformą komunikowania innym tego, że ktoś ma problem generalnie z samym sobą w relacjach do innych? Że ma trudność w wyrażaniu uczuć, emocji; że nie umie dojrzale komunikować swoich potrzeb i ich takoż samo, dojrzale, zaspokajać?

Wydaje mi się, ba! Jestem przekonany niemalże całkowicie, że istota problemu tkwi w fakcie płytkości religijnej mnóstwa ludzi. W braku dojrzałej wiary w Boga nawet Tego– jakkolwiek pojmowanego. Gdyż nawet dotknięty zniewoleniem, ale przebudzony uzależniony wie, że jego Źródło jest poza nim.

Oczywiście, religia i duchowość jako jej podmiot, to tylko początek wszystkiego. Za tym idzie patologizacja wszystkiego: rodziny, grupy rówieśniczej/społecznej, zainteresowań, filozofii życiowej, rozrywki, itd.

Cieszy mnie, kiedy widzę czy słyszę, że osoby, które wylansowały się na ekshibicjonizmie, nawracają się na wiarę chrześcijańską, szczególnie, kiedy to jej katolicki nurt. Człowiek musi czasem sięgnąć dna, by się odbić od niego i wypłynąć ku pięknu życia. Ale też warto wiedzieć, że szkoda na to poniekąd czasu, by staczać się w bagno. Może warto takim osobom, jeśli je znacie, macie je wokół siebie, po prostu mówić prawdę, co o ich pomyśle na patologie sądzimy, może warto stawiać im granice i być konsekwentnymi w egzekwowaniu tych granic?  

Żyjemy w czasach eschatologicznych, które nastały wraz z pojawieniem się syna Bożego na świecie. Sens pozytywnego ich przeżywania tkwi w chrystoformizacji świata, o czym jakiś czas temu pisałem na blogu. Kościół, mistyczne Ciało Chrystusa to przestrzeń, która ma nam to ułatwiać, która ma Boskie Źródła i Gwarancje działania.

To zaś, co jest zaprzeczeniem chrystoformizacji to demonizacja, udemonowienie świata. Jego znakiem rozpoznawczym jest „małpowanie” Pana Boga i Jego dzieł. Nie chodzi więc o ich li tylko odwzorowywanie, ale zdecydowanie – o ośmieszenie, zdewaluowanie ich, by były w ludzkiej pogardzie. Czynienie z patologii normy jest tego dobitnym przykładem.

Maryjo, Matko Kościoła i nasza – módl się za nami!