„Przypadek to świeckie imię Ducha Świętego”

W Tradycji Kościoła przekazywane jest nam przekonanie o tym, że łaska Boża buduje na naturze. Inaczej mówiąc, Pan Bóg swoją łaską „wydobywa” ze stworzenia wszystko, co konieczne w danym momencie dla objawienia Jego chwały. /zob Ps 8,3; Dn 3, 57-88. 56/

            Apollos, którego przedstawia nam dziś Święty Łukasz we fragmencie z Dziejów Apostolskich, staje przed nami jako ogłaszający Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela i Pana, choć przyjął tylko chrzest Janowy. Nie gromadził się z apostołami w Wieczerniku, nie był im wcześniej znany. Mądrość i odwaga z jakimi przemawiał zwróciły uwagę Pryscylli i Akwilii, którzy „uzupełnili jego formację” i tak oto stał się bardzo pomocny w głoszeniu Dobrej Nowiny Żydom. Im był znany, posługiwał się językiem i argumentami dla nich jasnymi. Pojawił się Apollos we właściwym miejscu, czasie i przed właściwymi ludźmi. Wszystko to za sprawą łaski Bożej.

            Kilka lat temu, będąc na czuwanie Odnowy w Duchu Świętym w Częstochowie, usłyszałem w homilii ks. Bpa Józefa Górzyńskiego świetną dygresję. Ksiądz Biskup powiedział, że przypadek to „świeckie imię Ducha Świętego”. W życiu bowiem chrześcijanina nie ma ślepych trafów, przypadków i zbiegów okoliczności, lecz jest Boska Opatrzność która czuwa nad dziełem zbawienia oraz nad jego głównych adresatami, czyli nami. Trójjedyny nieustannie Swą łaską buduje naturę stworzenia, by spełniało swą rolę, by człowiek jako podmiot zbawienia mógł jak apostołowie, „przeniknąć prawdy objawione” /zob. dzisiejsza kolekta), a dzięki tej przenikliwości, by mógł się człowiek „odnaleźć” w każdej sytuacji swego życia jako współpracownik Boga, jako Dziecko Boże.

            Poczucie odrzucenia, chęć izolowania się, to dość powszechne dziś postawy pośród wielu ludzi, także chrześcijan. Dziś Kościół głosi nam Dobrą Nowinę: tacy jacy jesteśmy, dziś, tu i teraz, mamy dość łaski Bożej w sobie, by prosić w Imię Jezusa Chrystusa, aby Bóg roztaczający nad nami swe panowanie, wlał w nasze serce radość i pokój, by z głębi naszych serc mogło rozlec się wołanie: Pan Bóg jest królem całej naszej ziemi!