Z Pamiętnika wiejskiego proboszcza: o konieczności objawiania siebie Kościołowi

Niejeden raz, odkąd zostałem księdzem, spotykałem się z takimi sytuacjami, że ktoś przychodził czy to do zakrystii, czy do biura parafialnego i przedstawiał się jako nowy parafianin. Te sytuacje miały miejsce w różnych porach roku liturgicznego, związane były wg mnie raczej z dobrym wychowaniem i dojrzałością religijną a nie z interesownością czy wyrachowaniem.

Sam też zostałem nauczony, że jako wpierw wikariusz, potem też jako proboszcz, warto udać się do księży pracujących w dekanacie, przedstawić się im, a tym samym też i poznać ich jako swoich dekanalnych współpracowników, kolegów, czy też spowiedników bądź kierowników duchowych. Nie tylko dla siebie, ale też dla parafian, pośród których pracowałem. Tak było i jest nadal, że również w aktualnym dekanacie polecam swoim penitentom fachowców w takiej czy innej dziedzinie. Znam ich przynajmniej na tyle, że wiem komu i w czym mogą udzielić wsparcia. Wszak Bóg nam się objawia także w bliźnich i w nich przychodzi nam z pomocą na różnych polach ludzkiej aktywności.

Jako proboszcz od pierwszych dni posługi starałem się poznać z reprezentantami samorządu, urzędów gminnych, z sołtysami wiosek z terenu parafii. Fantastyczną inicjatywą od lat wykazuje się burmistrz gminy Morąg, Pan Tadeusz Sobierajski, organizując kilka razy do roku uroczystości patriotyczno-religijne wraz z dziekanem dekanatu morąskiego, którym obecnie jest ksiądz Jan Solis, proboszcz parafii Św. Józefa w Morągu. Pan burmistrz zaprasza po części religijnej, na towarzyskie spotkanie przy obiedzie, w którym to spotkaniu biorą udział samorządowcy, dowódcy garnizonu policji, straży pożarnej i wojska oraz duchowni z dekanatu morąskiego. Jest to świetna okazja by się poznać, nawiązać relacje oraz współpracę na polu służby społeczeństwu, pośród którego żyjemy. Puentując: dojrzałym ludziom zależy na tym, żeby tworzyć relacje, więzi, by dawać się poznać innym.

Nie inaczej wyobrażam sobie tą rzeczywistość objawiania siebie, dawania się poznać innym, gdy idzie o życie wiary – czy to w takim wymiarze, jak pisałem na samym początku, czy podobnym. Teoretycznie w ponad 90 procentach identyfikujemy się jako katolicy, beneficjenci Credo Kościoła, poprzez które oczekujemy życia wiecznego, którego Źródłem i Dysponentem jest Trójjedyny Bóg, Który Sam Siebie objawił przez Swego Syna, Jezusa Chrystusa. Tenże Jezus Chrystus w Ewangelii oraz w Kościele pozostawił wyraźne drogowskazy pomagające dotrzeć do celu Credo. Na chrzcie świętym a potem podczas bierzmowania wzięliśmy na siebie to jarzmo. Generalnie zawęzić je można do Dekalogu, przykazania miłości Boga i bliźniego oraz do 8 błogosławieństw. Szeroko zaś – powinnością każdego wierzącego jest zachowywać wskazania z całej Ewangelii. Oczywiście, niewykluczone, a właściwie jest pewne, że będą wątpliwości, trudności i porażki w zachowywaniu Ewangelii w życiu, ale jest też obowiązek zabiegania o dojrzałość w wierze. Tu znowu jest miejsce na pracę nad charakterem, zdolnościami, wątpliwościami, etc – we wspólnocie Kościoła bądź indywidualnie, ale pod kierownictwem autorytetu Kościoła.

Teoretycznie, jak pisałem. Bo w praktyce to już tylko w ciągu ostatnich 4 lat, niezliczoną ilość razy tłumaczyłem to co powyżej tym, którzy mieli oczekiwania, jednak nie mieli legitymacji do ich zaspokojenia, spełnienia. I ciągle ten stan trwa.

Podczas święceń kapłańskich każdy ksiądz przyrzeka Bogu i Kościołowi wobec biskupa i wiernych, że przyrzeka chronić, strzec tego wszystkiego, co jest dziedzictwem Kościoła Rzymskiego. Tu zawiera się depozyt wiary Kościoła (dogmaty) jak i również dyscyplina (prawo kanoniczne). Prosto mówiąc: Ksiądz nie może sobie modyfikować Credo ani też nie może być freestylerem w sprawowaniu Świętej Liturgii.

Dziwią mnie więc usprawiedliwienia, jakie „wystawiają” różni ludzie w Kościele katolikom, którzy przebywają na emigracji zarobkowej. Ktoś, kto wie, jak zorganizować sobie życie za granicą, by poprawić byt materialny, nie wie, czy nie pamięta o tym, jak zorganizować sobie „zaplecze” duchowe?. Jak taki człowiek chce z czystym sumieniem, jako wiarygodny świadek Zmartwychwstałego Pana, wprowadzać w życie wiary chrześniaka? Dziwi mnie to bardzo. Zwłaszcza, że będąc 4 lata temu w Niemczech, miałem okazję zobaczyć, jak funkcjonuje duszpasterstwo dla Polonii niemieckiej. Sieć punktów duszpasterskich jest tak ułożona, że aby do nich dotrzeć, potrzeba góra 60-70 km by się tam dostać. W Bad Durkhem, sporych rozmiarów świątynia była gęsto zapełniona. Spowiadałem rodaków przez 2/3 czasu mszy świętej.

Wiem, że trudno jest się wyrwać z lenistwa, beztroski. I że każdy kolejny raz jest z reguły trudniejszy. Dlatego też sam staram się standardy swego życia chrześcijańskiego i kapłańskiego podnosić i do tego samego zachęcam i motywuję innych, dając im uczciwą szansę na wykazanie, że im zależy na zbawieniu własnym i tych, którym chcą patronować jako chrzestni.