Z pamiętnika wiejskiego proboszcza: rozważań zdań kilka nt szczęścia

Lata temu, kiedy studiowałem w elbląskim WSD, miałem kolegę, Pawła. Były to czasy, kiedy telefonia komórkowa w Polsce dopiero raczkowała, mało kto więc posiadał wówczas telefon. Paweł, kiedy się poznaliśmy w 1997 telefonu nie miał. Ani też zegarka na ręku nie nosił. Mówił, że zakochani i szczęśliwi czasu nie liczą. Miał siebie za uczestnika tak zakochania jak i szczęścia. Zapytany, jak sobie radzi choćby z podróżowaniem środkami komunikacji publicznej, odpowiadał – zawsze jest ktoś z zegarkiem, zawsze jest jakiś zegarek gdzieś, więc nie ma problemu.

Minęło trochę czasu, i okazało się, że Paweł zakochał się i szczęście znalazł w małżeństwie i rodzinie. No i fajnie, bo takie to jest życie, że nie ma w nim gotowych scenariuszy. I to, że ktoś zaczął WSD nie oznacza, że musi je jako duchowny opuścić, jak i w druga stronę – narzeczony, nawet zaręczony, zawsze może stanąć jako prezbiter jakiejś lokalnej wspólnoty Kościoła. To co istotne, co jest sednem w obu tych przypadkach – by Bóg był centrum mego szczęścia.

Chodzi „za mną” ten temat, jaki chcę dziś podjąć na blogu już od długiego czasu. A jest nim szczęście, czy pytanie o nie lub jeszcze bardziej, medytacja nad szczęściem, na jego definicji, próbie określenia jako czegoś co jest, bądź nie – obecne w mym życiu.

Jestem chrześcijaninem. Moim szczęściem jest, a może częściej – powinien być samoudzielający się mi i innym, Bóg. Solo Dios basta, jak pisała w swoim czasie Święta Teresa z Avilla. Przychodzi On do mnie w Jego Słowie (Biblii), w liturgii, na modlitwie, w sakramentach, w bliźnich. Przychodzi, bez wątpienia! Ma nie tylko zegarek, czy komórkę, ale znacznie więcej: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (zob. Ga 5, 22-23). Będąc tak obdarowanym, człowiek niczego więcej nie potrzebuje.

A jednak…

… jest różnie, nierzadko szaro-buro, gorsząco.

Patrzę na swoją aktywność w social media, wnikam w głąb swego serca, duszy i umysłu – i Bogu Najwyższemu dzięki, że ten wgląd daje! Wpisy nigdy niewysłane idą w ostatnich latach w setki! A i tak czasem coś się wymknie i potem się wznosi tajfun niepokoju. Ta odmiana frontu walki duchowej, jakim jest tak zwana „wirtualna rzeczywistość”, to plastyczny dowód na to, że walka z przeciwnikiem Boga jest wielce nierówna. I z jednej strony, uczę się pokory, z drugiej jednak, czuję, że kończy się chyba tu mój czas. Może to takie trochę „szczęście w nieszczęściu”? Trzeba zebrać parę razy po „łbie”, żeby wreszcie dotarło…?

Trwają odwiedziny duszpasterskie wiernych, także u mnie w parafii. Wiadomo, że nie da się wszystkiego dotknąć w ciągu nawet i godziny spotkania kolędowego, bo i na takie mogę sobie pozwolić. To jest realne życie, świat ludzkich doświadczeń, twarzy, głosów – często bardzo spragnionych szczęścia właśnie. Wiem, bo sam tego potrzebuję i dzięki Bogu – otrzymuję! Spotykając się z Parafianami, ich gośćmi, ale też z ma rodziną, znajomymi, przyjaciółmi, czy tez przypadkowymi osobami tu i ówdzie.

Wiem, że wnoszę w świat mediów elektronicznych jakąś wartość. I poprzez to mam prawo do jakichś oczekiwań, czy wręcz wymagań, by wartościowości się domagać, by jej bronić i o jej etos zabiegać. Jednak, jak mi tez dziś przypomniał Św. Franciszek Salezy: Trzeba (…), aby każdy rozwijał pobożność odpowiednio do swych sił, zajęć i obowiązków.

Mam kilka postanowień na ten rok, pośród nich właśnie dostosowanie się do zaleceń świętego Franciszka Salezego. Wszystkich przychylnych mi proszę, byście mnie reprymendowali, na wypadek, gdybym o tym swoim postanowieniu zapomniał i zagalopował się w naśladowaniu Don Kichota, zamiast Chrystusa!