Panie, nie jestem godzien…

Dużo mówi się w kościele o pokorze. W Piśmie Świętym, jak i w wielu pieśniach śpiewanych podczas Mszy, wielokrotnie się ten motyw pojawia. Padają też słowa „Panie, nie jestem godzien…”. Ale czasem mam wrażenie, że jakoś opacznie to rozumiemy i źle do tego podchodzimy…

Ogólnie chodzi o to, że Bóg kocha mnie, Ciebie i każdego z nas ZA DARMO. Kocha pomimo wszystko. Mimo grzechów i kolejnych upadków… On po prostu kocha człowieka, bo go stworzył na swój obraz i podobieństwo. I jeżeli będę odmawiać różaniec czy się modlić, nie stanę się bardziej godna… On JEST. Jest niezmienny i kocha mnie cały czas tak samo. Nie mówię, żeby się nie modlić. Wręcz przeciwnie! Trzeba to robić, ale należy pamiętać o tym, że nie ma to być forma „zasłużenia” na cokolwiek, „kupienia” Jego miłości. Bo to nie tędy droga…

Podobnie i w drugą stronę… Ja mam czasem tak, że uważam, iż po prostu po tym, co robię, nie godzi się iść do kościoła. Ale, wiecie co? To wcale nie jest pokora! A wręcz przeciwnie… Bo Bóg jest większy od mojego grzechu i tego powinnam się trzymać. A nie zapatrywać się w swoją słabość i powtarzać, że Bóg mnie nie chce… Chce. I nie wierzcie w nic innego!

Nie mam na myśli grzeszenia zuchwałego i mówienia sobie, że Bóg i tak mi wybaczy. Nie należy jednak wpędzać się w myślenie, że jestem już na tak głębokim dnie, że już nie ma nadziei… I warto unikać tych ludzkich podziałów we wspólnotach w parafiach… Bo ktoś działa w ruchu katolickim i myśli, że w oczach Boga jest już uprzywilejowany. I krzywo patrzy na tego, o którym wie, że na co dzień żyje w grzechu, ale mimo to przychodzi do kościoła. Nie sądźmy. Od tego jest Bóg.