Detoks

W nawiązaniu do wpisu z wczoraj: Dać się znaleźć Bogu, zapraszam do swego rodzaju rekolekcji adwentowych, nie mówionych, a pisanych. Będę rad, widząc Wasze komentarze pod wpisem, daj Boże świadectwa Waszego przeżywania spotkań z Panem Jezusem, albo – jeśli uznacie za właściwe, dzielenie się tęsknotami za spotkaniami z Nim.

W notce otwierającej, z wczoraj, wspomniałem o 5 drogach, które uruchamia Pan Bóg, by umożliwić człowiekowi spotkanie z Sobą.

Dziś pierwsza z nich: rozum.

Od razu zastrzegam, że nie chce się w tych rozważaniach mądrzyć, tworzyć jakieś wywody naukowe. Nie! Dość będzie, jeśli przywołam dla porządku kilka słów z Pisma Świętego oraz z  Katechizmu Kościoła Katolickiego (KKK). No i oczywiście też nie chcę, by wpisy były obszerne. Niech to będzie czas, w którym nie czytanie będzie najdłuższe, lecz by jak najwięcej było tego czasu na doświadczanie poruszeń ku Panu.

List do Rzymian 1, 19-20: To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił.  Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy

KKK 36 36 „Święta Matka Kościół utrzymuje i naucza, że naturalnym światłem rozumu ludzkiego można z rzeczy stworzonych w sposób pewny poznać Boga, początek i cel wszystkich rzeczy”

Jaki jest świat, w którym żyjemy? Ja widzę go już od lat w bardzo ciemnych barwach. W szerokim kontekście, bez rozmieniania się na drobne. Wierzę, że całe stworzenie pochodzi od Boga Stwórcy, i że On ujawnia siebie w swych dziełach. Widzę, oczyma ciała, a więc rozumem, że mimo mego subiektywnego sądu, świat obiektywnie istnieje i działa. I widzę też, że rozum „ucieka” mi niejako, jak mającemu wadę wzroku, oko w zezie – bardziej w stronę rozumienia, czy wręcz wiedzy jakie procesy rządzą światem, kto, po co, z kim i dlaczego. Przysparza mi to wiele trudnych emocji, za które nie raz muszę się potem wstydzić. Wszak sam w pojedynkę, nawet gdybym miał całościową wiedzę nt świata, tegoż świata nie zmienię. Tak jak Bóg jest wspólnotą Osób, tak też i człowiek potrzebuje wspólnoty osób, by żyć doświadczając relacji. Bardzo mi się podoba, co kiedyś usłyszałem, nie pamiętam od kogo, że widzę siebie najlepiej, jak pełniej, w obliczu, w twarzy i oczach drugiego. Czy się na mój widok maluje na nim radość, pokój, blask; czy też smutek, cień, przygnębienie?

Tak samo też, gdy patrzę na stworzenia tego świata, poszczególne jego detale i przeżywam, czy to zachwyt, czy niepokój – to są to również odbicia „skryptu”, „kodu” Stwórcy.

Trzeba zatem elementu kontemplacji w życiu, ażeby mogły pojawić się „warunki brzegowe”, umożliwiające rozumowi analizę relacji, zależności, uczuć, emocji. Potrzeba też spotkania osób, by można było się wymienić swoimi spostrzeżeniami. Da się to osiągnąć, o ile zwycięży nastawienie w modelu: czas to miłość, a nie pieniądz. Albo, jak pisze M. Quoist: Kochać to odważyć się ponosić ryzyko.

Dziś zdecydowałem się rozpocząć detoksykację. Social Media w smartfonie odinstalowane, w komputerze jestem z nich wylogowany. Nie miałem żadnego objawienia z góry w tej materii. Rozum już jakiegoś czasu mi sygnalizował, iż się upośledza. Dzięki Bogu jest u mnie w domu mnóstwo ciszy, wskutek czego usłyszałem głośne wołania rozumu o zmiłowanie nad nim.  Będę wracał może czasem do tego faktu w kolejnych notkach.

Tyle.

Mam do Was pytanie

Czy Wam też (wierzącym) rozum „zezuje” na ekskluzywizm wiedzy, uznania, bycia dobrze poinformowanymi, czyli tak właściwie karmi pychę i egoizm, zamiast służyć Prawdzie – Chrystusowi, Którego wszak wybraliśmy jako Naszego Zbawiciela i Pana

Podobne pytanie do niechrześcijan i niewierzących: czy zgadzacie się, że rozum powinien być w służbie wartościom i postawom moralnym wobec bliźnich, a nie nastawiony tylko na zysk jego użytkownika?

Z tym wpisem i pytaniami zostawiam Was i siebie gdzieś do wtorku.

Dobrego czasu Wam życzę! I zapraszam do dzielenia się Waszymi refleksjami.