Przekraczać Jordan życia

Dzisiejsza liturgia Słowa Bożego zaprasza nas do źródła chrzcielnego. Proponuję spojrzenie inspirowane nieco tym oto tekstem autorstwa ks. Janusza Kręcidło.

Jordan to symbol przekraczania granic. Te granice rozmieszczone są pomiędzy sacrum i profanum, pomiędzy tym co ludzkie a tym co Boskie.

Kapłani z Arką Przymierza wchodzą w koryto rzeki, a oto wody rozstępują się, tworząc drogę swobodnego przejścia w przestrzeń Ziemi Obiecanej.

Nurty rzeki, ich napór jest zatrzymany. Nikomu nie grozi niebezpieczeństwo w przechodzeniu do Ziemi Obietnicy.

Jezus wszedł do Jordanu, tym samym zapowiedział bramę prowadząca do Ziemi Obiecanej, Nowego Jeruzalem. Zapowiedź wypełniła się w Poranek Paschalny, kiedy przeszedł Jezus z śmierci do życia. Ale aby wypełnienie było udziałem, musi być wpierw wejście w Jordan, na chrzcie świętym. Ten moment w naszym życiu, to stworzenie nam przez Jezusa warunków do przejścia do Ziemi Obiecanej. Ale to jeszcze mało! Jezus daje nam siłę, zdolność do tego, by jak kapłani, wejść w Jordan – naszego życia – i uczynić cud zatrzymania wód!

Każdy, kto przyjął chrzest święty jest jakby Arką Przymierza, a i też zarazem kapłanem. Każdy też zaproszony jest, by wchodzić w przedproża Ziemi Obiecanej, do Królestwa Bożego w Domu Ojca. Poprzez doczesność do wieczności. Z profanum do sacrum. Wchodzimy w Jordan relacji, emocji, schematów, przyzwyczajeń, rutyny, ale nam też nieobce nikczemność, bezmyślność, cynizm i królowa tego wszystkiego – pycha. W znaku chrztu zostaliśmy wyposażeni w skuteczną moc zatrzymywania wód, nurtów Jordanu naszego życia. A dzięki temu, świat którego jesteśmy uczestnikami, ma szansę przejść do Ziemi Obietnicy poukładany, bezpieczny, mający perspektywę na przyszłość.

Ewangelia zaś dzisiejsza to przypomnienie nam, iż nie mamy najmniejszych praw do tego, by się wynosić nad innych – i właśnie jako tacy – skromni i sprawiedliwi, stawali się współpracownikami Boga w jego dziele zbawienia i odkupienia człowieka i świata.