Jaką glebą jestem?

Przypowieść o siewcy to chyba jeden z bardziej znanych ewangelicznych obrazów. Siewca (Chrystus) sieje ziarno (Słowo Boże), które, w zależności od tego, na jaką glebę trafi, wydaje owoc lub też nie. Kiedy przypowieść ta jest odczytywana w kościele, mimowolnie nawet próbuję dopasować, co reprezentuję w tej historii, czyli – jaką glebą jestem. Klasyfikuję siebie w pewnym miejscu. Czy to dobrze?

Nigdy nie myślałam o tym, że w takim rozwiązaniu może być cokolwiek złego. A jednak. Muszę brać pod uwagę, że w moim życiu się wiele się zmienia. Dlatego też – niekoniecznie jestem cały czas tym samym rodzajem gleby. Gdy w pewnym momencie życia wydaje mi się, że jestem glebą żyzną, to świetnie, ale muszę pamiętać, że trzeba wkładać wysiłek i trud, by nadal przynosić dobre owoce. To, jaką glebą jestem nie jest do mnie przypisane od urodzenia i może podlegać zmianom! Teraz, na przykład, czuję, że jestem skałą. Muszę jednak pamiętać, że to nie znaczy, że jestem nieudacznikiem, który nie przynosi i nigdy nie przyniesie owoców. Sytuacja może się zmienić. Sama z siebie prawdopodobnie się nie zmieni, ale, jeżeli w tej chwili nie jestem w stanie, nie dam rady nic zmienić, może trzeba zwyczajnie przeczekać. Bóg daje mi szansę. Cały czas czeka na mój powrót. Jeszcze mogę stać się żyzną glebą…

Chryste, przemień moje serce!