Dlaczego konkubenci nie mogą być chrzestnymi?

Wyobraźmy sobie sytuację życiową: dziecko zachorowało i potrzebna jest krew do transfuzji. Wiadomo, że pierwszymi jej dawcami będą rodzice. Może się jednak zdarzyć, że oboje rodzice dziecka przeszli żółtaczkę, więc automatycznie nie mogą oddać krwi dziecku. Wówczas szuka się dawców zewnętrznych. Tylko w ten sposób jest szansa na zdrowie dla dziecka.

Teraz sytuacja właściwa dla tego wpisu. Rodzice mają być dawcami duchowej krwi dla dziecka, które zgodnie z ich wolą zostało ochrzczone, włączone w społeczność Kościoła. Czasem jest tak, że już na tym etapie jest słabo, rodzice zapadają na „duchową” żółtaczkę i potrzeba dawców zewnętrznych, by tłoczyli duchową krew swemu chrześniakowi – a nierzadko też, pewnie i jego rodzicom.

W sytuacji zaś, kiedy rodzice postępują zgodnie z tym co przyrzekali podczas chrztu, chrzestni są raz: „bankiem” duchowej krwi dla podopiecznego, dwa: „komórkami macierzystymi” dla całej wspólnoty rodzinnej i w sumie – każdej innej też.

Dlatego też nie podejmujcie proszę, rodzice zbyt pochopnie decyzji o tym, kto będzie chrzestnym dla waszych dzieci, a wy – potencjalni chrzestni, zbyt pochopnie nie gódźcie się na to. Jeśli w Waszym życiu nie ma zasadniczo miejsca na niedzielną Eucharystię, na spowiedź przynajmniej raz w roku, na codzienna modlitwę – proszę, odmówcie proszącym! Nie dajcie się złapać na „Dziecku się nie odmawia”, wszak to nie ono prosi, bo nie potrafi. Nie zaklinajmy rzeczywistości.

I jeszcze jedno – nie oszukujcie ani nie wymuszajcie na kapłanie groźbami, szantażami i nie wiadomo jak jeszcze niegodziwie, waszej woli. Wszak modlicie się – bądź wola Twoja! Poza tym, jeśli w klimacie grzechu zaczniecie budować życie duchowe małego człowieka, to dokąd ono zawędruje? Chcecie go z automatu wysłać na 40 letnią wędrówkę po pustyni?