Emovere znaczy poruszać ku

Dziś wpis poświęcony emocjom, a właściwie ich zespołowi, który zwiemy stresem.

Najpierw zapraszam do lektury Słowa Bożego z wtorku, 4 tygodnia wielkanocnego.

1. Chrześcijanie z Kościoła w Jerozolimie wzięli nogi za pas, by uchronić się przed skutkami prześladowania, jakie wybuchło po ukamienowaniu Szczepana. Bez wątpienia, byli zestresowani jego przebiegiem. Zapewne niektórzy spośród nich wyrwali się z jego pożogi… Uciekli z jednego miejsca, by w innym doświadczyć tego, że ręka Pańska była z nimi.  Obalają zatem mit, że uciekanie to tchórzostwo, dekownictwo, etc. Zabrawszy się z Jerozolimy, przynieśli Dobrą Nowinę aż do Antiochii (dzisiejsza Turcja). Chrześcijanin nie jest nigdy bezradny. Nie może taki być. Zawsze ma „asa” w rękawie, w którego zaopatrzy go Zbawiciel.
2. Jezus natomiast dobywa miecza prawdy, by okazać jego ostrze pogmatwanym, uwikłanym w sieci układów Żydów, którym wygodniej jest zacisnąć pierścień wokół Jezusa, aniżeli kontemplować wielkość i majestat Boga, by Go ogłaszać przybywającym na Święto pielgrzymom. Jak to mawia jeden mój kolega, Jezus pokazał Żydom, gdzie jest przód, a gdzie tył. Perykopa wtorkowa pomija reakcję Żydów: chcieli Jezusa ukamienować, lecz On, po wymianie zdań z nimi, wymknął się Im. Udał się do Zajordania, gdzie spotkał się z wieloma ludźmi, którzy uwierzyli w Niego. Tam, gdzie zaczyna się osaczanie i zła wola, tam też jest taki swoisty sabat czarownic. Trzeba zabierać się stamtąd czym prędzej, by nie „zniweczyć Chrystusowego Krzyża”.
3. Zakończenie: spotkałem się z twierdzeniem, potwierdzonym ponoć badaniami, iż po reakcjach ciała możemy rozpoznać, gdzie się stres jakby zmaterializował i w związku z tym jest możliwe takie ukierunkowanie działania, żeby ze stresem dojrzale sobie poradzić, zapanować nad nim, nie stracić głowy. I tak to wygląda:

• jeśli stres ogniskuje się w głowie [bez szyi] (pędzące myśli, mętlik, zawroty, ból, etc), to wówczas powinniśmy przyjąć styl bierny: wyłączyć mówienie, działanie, a skupić się na rozmyślaniu, daj Boże modlitwie, czy po prostu biernym „zawieszeniu” w aktywności (można sobie coś powspominać, wyobrazić)
• gdy zorientujemy się, że stres skumulował się gdzieś między szyją a kością ogonową, to po prostu trzeba salwować się ucieczką, chronić siebie, szukać bezpiecznej przystani, nie bacząc na to wszystko, co wokół.
• natomiast, gdy zlokalizujemy stresowe moce w kończynach, to należy zacząć działać. Jedni tupią nogami, inni bębnią palcami, inni gwiżdżą, czy łuskają słonecznik, albo rozwiązują jolki, czy inne sudoku.