O złych przyzwyczajeniach

Byłam na pewnym kongresie. Podczas paneli dyskusyjnych specjaliści dyskutowali, a widownia… no właśnie, spójrzmy na nią. Część, oczywiście, zaintesowana, słucha, robi nawet notatki, w przeznaczonym na to czasie zadaje pytania. Zdarzają się jednak inne sytuacje – a to ktoś rozmawia (na sali, w której trwa właśnie panel dyskusyjny) przez telefon, a to czyta gazetę, a to przegląda Facebooka… Nie mówiąc już o tym, że niektórzy wykorzystują także krzesło obok, by zarzucić tam zmęczone życiem nogi… Dodajmy, że wiek widowni zawiera się w większości w granicach 30-50 lat.

Początkowo przychodzi mi na myśl refleksja, że, gdyby przedstawiony wyżej opis dotyczył uczniów gimnazjum (czy, w ostateczności, nawet liceum), byłabym w stanie takie zachowanie zaakceptować. U studentów takie zachowanie już mnie irytuje. U ludzi biznesu natomiast, takich jak choćby uczestnicy przytoczonego kongresu, to niedopuszczalne! Trochę szacunku dla mówcy (wykładowcy, eksperta, dyskutantów, etc.)!

Doszłam jednak do wniosku, że takie przyzwolenie dla jednych, a wymaganie od kolejnych, nie jest do końca na miejscu. Jeżeli daję człowiekowi z gimnazjum/liceum przyzwolenie na lekceważenie innych (bo ten uczeń to przecież jeszcze prawie dziecko, taki niedoświadczony w życiu, przychodzi trudny etap dojrzewania, nastoletniego buntu, więc to praktycznie norma, że musi mieć jakieś swoje ,,wybryki”…), to taka osoba idzie potem na studia z takimi przyzwyczajeniami, a potem wchodzi w dorosłe życie, może zakłada własną działalność i złe przyzwyczajenia mogą pozostać. Trudny wiek trudnym wiekiem, ale trzeba zwracać uwagę, kształtować… Posłucha, nie posłucha – to inna sprawa, ale osoba otrzymuje sygnały, pewną informację zwrotną dotyczącą swojego zachowania.

W analogiczny sposób jak szacunek (czy jego brak) w stosunku do innych ludzi, można rozpatrzyć drogę chrześcijaństwa człowieka. Nikt nie rodzi się święty i to jest więcej niż pewne, że będą się w życiu pojawiały grzechy, momenty słabości. Niewłaściwe jest jednak założenie, że, przykładowo – na etapie wiary, na którym jestem, nie ma problemu, że popełniam pewien konkretny grzech, bo on ostatecznie nie jest taki straszny, a do doskonałości jeszcze i tak mam daleko. O tej doskonałości, to już kiedyś pisałam. Pewnie, że nie osiągnę doskonałości z dnia na dzień, ale nie mogę zadowolić się byle czym. Nie mogę zostać na ,,jako takim” poziomie, bo już jest nieźle. To za mało. A jeżeli dam sobie (czy komuś) przyzwolenie na jakieś zło, coraz trudniej będzie się go pozbyć. Wybaczcie, jeśli długość tego wpisu zniechęca, ale muszę jeszcze doprecyzować jedną rzecz. Mówiąc ,,przyzwolenie” mam na myśli świadome pozwolenie sobie czy komuś na jakieś zło (o możliwych przyczynach tego ,,pozwolenia” wspomniałam wyżej, nie będę się więc powtarzać). Nie chodzi mi o sytuacje ludzkich upadków, ale długotrwałą postawę, która po prostu na te upadki się godzi, przyzwala na nie.

Jezu, ufam Tobie!