O pewnej bliskości

Krótkie wiązania trudniej zerwać, jak głosi chemiczna zależność. Cóż zatem? Im bliżej jestem kogoś/czegoś, tym trudniej jest mnie od tego odciągnąć.

Od czego najtrudniej mnie odciągnąć? Od facebooka, dobrej książki… Od Boga? Chciałabym odpowiedzieć twierdząco, ale minęłabym się w tym momencie z prawdą. Gdzie jest moja bliskość względem Niego? Chyba głównie w słowach. Dobre cokolwiek. Tylko, że ta ,,znajomość” jakoś mi ciąży. Nie do końca nawet wiem, dlaczego…

Ostatnio byłam na spotkaniu odnośnie projektu, który ma być realizowany w moim mieście. W ankiecie napisałam, że mam zainteresowania humanistyczne, lubię pisać, itp. Podczas spotkania koordynator projektu zapytał mnie, czy miałam doświadczenie w tworzeniu jakiegoś funpage’a/strony internetowej. Odpowiedziałam więc, że, owszem, współredaguję bloga. Zaintesowało to mojego rozmówcę, padły więc kolejne pytania – komu konkretniej pomagam z tym blogiem i dlaczego nie podałam linka w ankiecie (była na to rubryczka). Dlaczego nie podałam? Bo to taka religijna tematyka, nie każdemu to odpowiada. A komu pomagam? Tego już się człowiek ode mnie nie dowiedział. Bo co miałam mu rzec, że księdzu? (Księżę Marku, bez obrazy) A linka nie podałam w dalszym ciągu. Bo jeszcze poczyta, że piszę o Jezusie, czasem w czułych słowach, no i po co ma wiedzieć…?

Może nie powinnam tego pisać, bo, z założenia, moim celem jest dawanie świadectwa, a nie antywzoru. Próbuję jednak stanąć w prawdzie i nie mam zamiaru kreować się na świetlaną postać. Daleko mi do niej.

Wracając do wątku, o. Szustak mówił kiedyś, że ci ,,najdalej” to mogą być ci, którzy są najbliżej. O co chodzi? Jezus posyłał Apostołów na krańce Ziemi, by głosili Dobrą Nowinę. I na krańcach Ziemi to ja faktycznie mogłabym iść i głosić. Tam mnie nikt nie zna, można świadczyć. Kiedy piszę na tym blogu, również jestem anonimowa. W jednym tylko moim wpisie przemknęła nazwa archidiecezji, z której jestem. I tyle. Mogę być dla ciebie, czytelniku, każdym i jednocześnie nikim. Raczej nie spotykam się tu z hejtem, a nawet jeśli, to nie muszę z tym hejterem na co dzień funkcjonować. Jeśli chodzi natomiast o moje środowisko, to lepiej z wiarą nie wyskakiwać, bo i po co? Pisałam już kiedyś o ,,największej obeldze”, którą stało się dla mnie uchodzenie za ,,ortodoksyjną katoliczkę”. Dlatego właśnie te ,,krańce ziemi”, te ,,najdalej” może i powinno być tu, gdzie żyję. Tak trudno tu świadczyć, a jednocześnie te świadectwo jest tak bardzo potrzebne…

Jezu, daj mi odwagę!