O melioracji w życiu duchowym słów kilka

Ze względu na przyrodzoną waszą słabość posługuję się porównaniem wziętym z ludzkich stosunków: jak oddawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości, pogrążając się w nieprawość, tak teraz wydajcie członki wasze na służbę sprawiedliwości, dla uświęcenia. Kiedy bowiem byliście niewolnikami grzechu, byliście wolni od służby sprawiedliwości. Jakiż jednak pożytek mieliście wówczas z tych czynów, których się teraz wstydzicie? Przecież końcem ich jest śmierć. Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu i oddaniu się na służbę Bogu, jako owoc zbieracie uświęcenie. A końcem tego – życie wieczne. Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.

Św. Paweł daje nam bardzo prostą receptę na życie w łasce Bożej, a jednocześnie określa nam kryterium naszej dojrzałości w wierze, polegające na świadomym wybieraniu naszych aktów, czyli uczynków, które podejmujemy w codzienności.

Ta recepta to uczenie się nowych nawyków, utrwalania intencji, postaw w codziennym działaniu. To takie rzeźbienie nowych torów naszego życia, ścieżek, którymi chadzamy.

Najlepszym przykładem, obrazującym wg mnie, myśl Świętego Pawła, jest życie kogoś wyzwolonego z nałogu. Uwolniony nałogowiec wie, że teraz, w sytuacji, w której zwykle szukał „ukojenia” w nałogu, potrzebuje tego „ukojenia” szukać w takich rzeczywistościach, które nie będą unieszczęśliwiać ani jego, ani nikogo. Inaczej mówiąc, nikotynista wyrwany z nałogu szuka „ukojenia”, czy – jak bardziej przeze mnie umiłowane określenie -skanalizowania emocji w takich czynnościach jak sport, zajęcie się hobby, spotkaniem z kimś, wysłaniem smsa/mejla, czy po prostu czymś innym, pożytecznym, godziwym, sprawiedliwym.

Święty Janie Pawle II, który uczyłeś nas, że : Wolności nie można tylko posiadać, nie można jej zużywać. Trzeba ją stale zdobywać i tworzyć przez prawdę.

Módl się za nami!