O absolutnej wolności

,,Podnieś mnie, Jezu, i prowadź do Ojca, podnieś mnie, Jezu, i prowadź do Ojca, zanurz mnie w wodzie Jego Miłosierdzia. Amen” – to jedna z pieśni, którą słyszę dość często podczas młodzieżowych nabożeństw pasyjnych. Cóż w niej takiego? Wydaje mi się, że w piękny sposób obrazuje ona absolutną wolność, jaką Bóg obdarzył Swoje dzieci.

W pierwszej części pieśni jest prośba do Jezusa o to, by podniósł człowieka. Podniósł z grzechu, z nałogu. Czyni to przez sakrament pokuty i pojednania, inne sakramenty. Pokrzepia Swoim Słowem, dając nadzieję.

I co dalej? Wbrew temu, co mogłoby się wydawać pójście za Jezusem, nie jest jakimś zniewoleniem Dekalogiem. Wręcz przeciwnie! On chce mnie prowadzić. To jest droga. Droga, którą mogę iść lub nie. Droga, z której mogę zawrócić, jeśli tak uznam za słuszne. Droga miłości, na której Jezus czeka na mnie, ale do niczego mnie nie zmusza. Wszystko w wolności. W absolutnej wolności. Jezus prowadzi, nie zniewala. Tak naprawdę to grzech jest niewolą, a Jego droga – wolnością. Wybór należy do mnie. Należy do mnie każdego dnia, gdy staję przed różnymi decyzjami. Gdy opowiadam się za Jezusem lub przeciwko Niemu. Co wybiorę?

Jezu, naucz mnie mądrze wybierać!