Antyklerykalizm owocem acedii

Acedia jest grzechem na poziomie pragnienia Boga.
Tomasz z Akwinu zaliczał acedię do grzechów przeciw miłości. O ile acedia przeciwstawia się radości w stosunku do Boga to tym samym jest oponentką nadziei mówiącej o wypełnieniu się w Bogu i zawiera w sobie z tego powodu pewną radość. Człowiek ogarnięty acedią czuje znudzenie wobec dóbr duchowych. Pokusa tego znudzenia działa wtedy, gdy człowiek pociągnięty jest przez żądze nie doceniając tego, co głębsze. W acedii człowiek nie chce być wielki wielkością przeznaczoną mu przez Stwórcę, lecz cofa się ku własnej nędzy, którą usiłuje maskować i uznać za wielkość.
Temu, kto popadł w acedię ciąży wszystko to, co ma w życiu coś wspólnego z Bogiem. Odrzucenie wielkiego celu do jakiego człowiek jest powołany i zarzucenie dążenia ku temu celowi przeradza się z czasem w antypatię do tych wszystkich, którzy chcą pomóc takiemu acedykowi i zawrócić go ze złej drogi. Popada wtedy w antyklerykalizm. Człowiek nie może żyć w zniechęceniu – chce raczej żyć radością. Stąd też częstym skutkiem acedii jest ucieczka w zewnętrzność – w aktywizm. Człowiek dotknięty acedią staje się niezdolny do poświęcenia się istotnym wymogom bycia chrześcijaninem.