O sprzątaniu

Przychodzi czasem taka myśl, że wypadałoby zrobić ze swoimi rzeczami porządek – przejrzeć jakieś stare papiery i szpargały, może z niektórymi z nich się pożegnać. Zaraz po tym jednak pojawia się inna refleksja: po co? Po co sprzątać, po co próbować coś układać, skoro tam i tak powstanie bałagan? I po co przeglądać te papiery, skoro i tak WIEM, że one MUSZĄ pozostać gdzie są, nie mogę się pozbyć ani jednego. Kiedy zacznę, mimo wszystko, sprzątać, okazuje się niekiedy, że jednak można coś wyrzucić czy oddać, a po starannym ułożeniu rzeczy, wygląda to wszystko całkiem przyzwoicie. Myślę, że rzecz ma się bardzo podobnie, jeśli chodzi o życie duchowe.

Bardzo często mam odruch obronny – ,,tego lepiej nie ruszać”. To jest taki grzech, to jest taka słabość, że nigdy z tego nie wyjdę. Nawet nie ma sensu próbować. Przecież i tak nic z tego nie będzie. Ja to WIEM. ,,Tego fragmentu Ewangelii nie czytam” – znam już go prawie na pamięć, tyle kazań o nim słyszałam. Ile można? Już nic nowego ta przypowieść w moje życie nie wniesie. Ja to WIEM. Przykłady można mnożyć. Warto się jednak zastanowić, czy postawa ,,Ja to WIEM” nie niszczy mnie samej?

Czy nie jest tak, że przez z góry założone niepowodzenie czy też bezsens działań zamykam przed sobą jakieś drzwi (a właściwie: nawet ich nie próbuję otworzyć)? Czy w swojej pysze nie próbuję ograniczyć Wszechmocy Boga? Bardzo ujęło mnie w Dzienniczku św. Faustyny pytanie Jezusa: Czy myślisz, że zabraknie mi mojej Wszechmocy?. Jezus zapewnia, jak mówił i do św. Pawła: ,,Wystarczy Ci mojej łaski” (2 Kor 12,9). Wszechmoc jest ponad naszymi wyobrażeniami, dlatego Bóg zapewnia wprost: wystarczy. We Mnie jest tyle, ile potrzebujesz. We Mnie jest tyle, ile trzeba ci, byś się nasycił. We Mnie jest Pełnia twojego szczęścia.