Karą za skąpienie czasu Bogu jest trąd!

Trąd – choroba, która dopiero od 250 lat z okładem mogła zostać leczona skutecznie, dzięki odkryciu przez Hansena bakterii powodujących trąd. Po dziś dzień, nie tylko w dalekich, egzotycznych krajach, ale też w nie tak odległej Rumunii są kolonie trędowatych. Zdarzają się tez przypadki zachorowań w Hiszpanii, Portugalii. Miejsca odosobnienia chorych nazywane tez bywają leprozoriami, gdyż zamiennie chorobę trędowatych nazywa się leprą.
W ST występują liczne wzmianki o trądzie. Chociaż współcześnie występujący trąd był na pewno nieznany starożytnym, hebr. słowo sāra’at (lepra w Wulgacie) nie jest tak ograniczone w swym użyciu i obejmuje choroby skóry najróżniejszego rodzaju. Fragment, jakiego wysłuchaliśmy dziś z księgi Kapłańskiej nie dotyczy choroby Hansena, lecz przejściowych zaburzeń, których symptomy wymieniono w Kpł 13,1-44, a wszystkie one były uleczalne. Prymitywna medycyna wszystkie takie dolegliwości uważała za bardzo zaraźliwe, stąd wymaganie ścisłego odizolowania chorego; uczeni w Piśmie przypisywali trąd grzechom człowieka. Choroba miała być wg nich karą zwłaszcza za grzech skąpstwa.
Dotykanie trędowatego było zakazane i sama myśl o tym u większości Żydów budziła odrazę. Trąd dla nich oznaczał utratę cielesnej czystości niezbędnej do uczestniczenia w kulcie Jahwe, co prowadziło do religijnego i społecznego ostracyzmu.
Minęło 2 tysiące lat i okazuje się, że nadal pozostaje w człowieku dzisiejszym ogromny pokład tegoż ostracyzmu – woli skazywania na zapomnienie, przekreślenie i pozbawienie czci oraz honoru dla bliźniego. Przykładów mamy bez liku: uczniowie, którzy wkładają mnóstwo pracy w naukę, by cieszyć się wzorowymi ocenami są nazywani kujonami. Pracujący w zakładach, uczciwi, punktualni i pełni oddania dla firmy pracownicy natychmiast otrzymują łatkę wazeliniarzy i donosicieli. Ludzi Kościoła zaś, którzy postawą swego życia dają świadectwo Ewangelii określa się mianem ultrakatolików. Ci w mig zostają zaszufladkowani poza Kościołem „przeciętniaków”, którzy nie wychylają się poza kierunek wyznaczony przez tzw. „opinię publiczną” czy „polityczną poprawność”.
Co ciekawe, tendencje tego typu działają zgodnie ze stanowionym prawem: W Londynie zapadł kontrowersyjny wyrok dyskryminujący chrześcijan. Decyzją sądu, która zapadła 16 lipca 2008, szesnastoletniej Lydii Playfoot, uczennicy liceum w Horsham, zakazano sądownie nosić do szkoły tzw. obrączki czystości, na której wygrawerowany jest cytat z Biblii zachęcający do przedmałżeńskiej wstrzemięźliwości seksualnej. Jest to fragment z 1 Listu św. Pawła do Tesaloniczan: „Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty, aby każdy umiał utrzymywać ciało własne w świętości i we czci, a nie pożądliwej namiętności, jak to czynią nieznający Boga poganie”. Podobnych przykładów na Wyspach Brytyjskich, jak i w inny krajach Europy oraz świata można spotkać znacznie więcej. W Polsce wcale nie jest inaczej. Kilka lat temu dziesiątki studentów, członków rozmaitych młodzieżowych środowisk duszpasterskich, wzięło udział w konkursie na plakat walentynkowy będący równocześnie reklamą pewnego koncernu spożywczego, mającego swe oddziały także w Polsce. Prace, które zawierały hasła związane z Bogiem, które odnosiły się to treści biblijnych zostały zdyskwalifikowane na kilka godzin przed zamknięciem konkursu. Co najważniejsze – niektóre z nich wygrywały sporą przewagą głosów, co można było zauważyć na portalu konkursowym. Rodzi się w obliczu tych, i wielu podobnych sytuacji, pytanie: komu i dlaczego zależy na tym, by katolików zamykać w „leprozoriach” ich własnych domów, świątyń, salek katechetycznych? Myślę, że odpowiedź jest dość prosta. Jest nią strach przed Chrystusem i Jego Ewangelią. Trudnością, bowiem niebywałą dla wielu są po dziś dzień słowa zachęty, jakie do Koryntian kierował Apostoł Paweł: Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie!
Nie dla egoizmu, własnych pobudek, chęci zysku, czy dokuczenia komuś, nie dla podziału na MY i ONI, lecz bycie i działanie dla bliźniego, w zgodzie z otrzymanym życiowym powołaniem – z jednej strony; z drugiej zaś wola bycia nieustannie oczyszczanym ogniem miłości Chrystusowej – oto skuteczny oręż w walce z tym wszystkim, co nie pozwala na realizowanie słów zachęty Pawła. Wówczas głośno i wyraźnie słyszeć będziemy mogli Chrystusowe: Chcę! Bądź oczyszczony!.