Muszelka i kiełbasa czyli raz jeszcze o facecie w sukience

Jeszcze parę dni temu przez Internety przewaliła się fala treści n/t zwycięskiej piosenki festiwalu Eurowizja. Laur zwycięstwa przypadł wykonawcy używającego estradowego pseudo „Conchita Wurst” [Konczita Wurszt]. W slangu ulicy, szczególnie takiej, jak nasz rodzimy, sopocki „Mąciak”, czy też paryski plac Pigalle, ten nick estradowy oznacza tyle, co „Muszelka Kiełbasa”. Nie chodzi oczywiście o przedmioty stricte morsko-wędliniarskie. To wulgarne określenie żeńskich i męskich organów płciowych: pochwy (muszelka) i penisa (kiełbasa). To jest jedna kwestia, na którą chciałem zwrócić uwagę Czytelnikom. Jest jeszcze druga sprawa, którą chciałem poruszyć przy okazji tego wpisu. A właściwie to nie tyle poruszyć, ile po prostu oznajmić: ideologia gender została „przyklepana” tegorocznym festiwalem Eurowizji. Twierdzę tak, albowiem ilość osób, które twierdzą, że zwyciężyła go kobieta z brodą a nie facet w sukience, jest – przynajmniej w moim otoczeniu, a także prasowych doniesieniach, komentarz, bardzo wielka.

Teraźniejsi „konstruktorzy” rzeczywistości, stawiający ponad prawdę obiektywną swój własny profit mogą czuć się ukontentowani. Przynajmniej na czas jakiś, aż miecz, którego użyli, zwróci się przeciwko nim. Bo że to nastąpi, to ja nie wątpię.

Jestem oburzony trochę, że ludzie, wydawałoby się, cywilizacyjnie wysoko rozwinięci, posiadający i talenty przerozmaite i głębokie ambicje, a nade wszystko zgłodniałe wartości trwałych, prawdziwie sycących duchowość, idą w owczym pędzie braku poczucia smaku, klasy. Tego typu działanie, pod presją, na oślep – nie może się skończyć czym innym, jak tylko frustracją. A ta z kolei popychać będzie do coraz to nowych form agresji, bo przecież ból duszy czymś trzeba zadusić. Jak nie ma się klasy i smaku, jeśli hołduje się fałszywemu pięknu, to nie ma szans, by odnaleźć Źródło.

Jednak nie może być moje oburzenie czymś, na czym miałbym poprzestać. Przeciwnie, sen z powiek mi spędza, by znaleźć w sobie tyle wolności, by było mnie wewnętrznie stać na to, ażeby z całą cierpliwością i niezachwianie głosić, iż „(…) świat nie jest takim, jakim go człowiek opisał, lecz takim, jakim go Pan Bóg stworzył”