Drogówka czyli życie nie jest black & white

Film Wojciecha Smarzowskiego, pt Drogówka zrobił na mnie mocne wrażenie i to w sumie już od samego początku. Zresztą, póki co, to jeszcze nie było inaczej na filmach tego reżysera.

Wiele wątków wg mnie on porusza, oprócz najważniejszych: pracy i życia osobistego. Widać w „Drogówce” jak w swoistej soczewce, co w polskiej „trawie” piszczy;

jest tez okazja do refleksji nad własnymi wyborami, konkretnie, moimi na przykład. Taka mi się myśl zrodziła po obejrzeniu filmu: jeśli chcesz życie dobrze przeżyć, to nawet nie myśl o świecie zła. Wystarczy, że wiesz, iż ono istnieje i pochłania masę ofiar. Dodatkowo – jeśli czujesz się osaczony, traktowany jak trybik wielkiej maszyny, wykorzystaj dobrze szanse, jakie daje ci los. Żyj takimi wyborami i decyzjami, jakich byś chciał oczekiwać wobec samego siebie od innych.

Już od jakiegoś czasu funkcjonuję na IFP. Teraz pisze niniejszy wpis po sporej przerwie. Jednak ci, którzy mnie tam kojarzą, wiedzą, że nie raz żeśmy darli z sobą koty, spierali się zacięcie i czasem bardzo bez sensu. Teraz, po między innymi wspomnianym filmie, ale nie tylko – wiem, co było tego powodem. Przede wszystkim próba na siłę udowadniania racji – z obu stron.

Człowiekowi potrzeba wolności, przestrzeni, by mógł wzrastać. Jeśli mu się ją zabiera poprzez wywieranie na niego presji, to będzie to raczej zawsze ze szkodą dla obu stron. To po pierwsze.

Po drugie zaś – policjant i ksiądz działają w podobnych domenach, mają poniekąd wspólne cele: bronić dobra, odsłaniać, demaskować i piętnować zło. Każdy za pomocą narzędzi przewidzianych prawem i kompetencjami. Zawsze jednak ze świadomością, iż sami też nie zawsze jesteśmy kryształowi, przejrzyści.

Podsumowując: w moich oczach, dzięki „Drogówce” Policjanci każdej formacji na prawdę wiele zyskali. Zysk ów to przede wszystkim to, że mimo słabości, czasem nader obficie występujących potrafią postawić najwyższą stawkę w imię sprawiedliwości i wartości, którym służą. Także zyskiem jest to, że dla mnie, widza wnioski nasuwają się jednoznaczne: zło jest strukturalne; omamia, wikła i plącze ludzkie sumienia. Każdy, nawet pojedynczy sprzeciw tą pajęczynę zrywa. Wierzę, że wszyscy ci „Króle”, którzy mają/mieli swoje odpowiedniki w rzeczywistości policyjnej to nie Don Kichotowie lecz zalążek tego wszystkiego, co można by krótko nazwać dobrem.

Policjanci, dobrze, że jesteście!