Niedziela Przewodnia – drogowskaz na codzienność

W nie tak zamierzchłych czasach, kiedy broń nieco ciut bliżej niosła niż dziś oraz kiedy nienawiść ludzka nie sięgała końca (lub początku :p)  obiektywów video-domofonów czy przekaźników telefonii komórkowej, w 2 niedzielę po Zmartwychwstaniu Pańskim, a więc w Niedzielę Przewodnią, zwaną też Białą – ale już też Miłosierdzia Bożego, do mego rodzinnego domu przyjeżdżali goście z rodziny.

Wpierw w swojej miejscowości zamieszkania udawali się na Mszę Świętą, a potem od razu do nas, na obiad.

Wiedzeni orędziem Zmartwychwstałego Pana: „Pokój Wam”! przybywali z wizytą do nas, by również obdarowani Chrystusowym pokojem i chrześcijańską gościnnością dzielić się obecnością, radością i powszedniością życia w pracy, życia wiary, marzeń i trudów. To były piękne czasy, które teraz dopiero pokazują mi wyraźnie, czego doświadczać mogli apostołowie w drodze do Emaus, czy w Wieczerniku, kiedy Pan ukazał się im, powodując radość, która stała się też ważnym elementem ich działalności w głoszeniu Ewangelii i formowaniu struktur Kościoła porezurekcyjnego.

Brakuje mi dziś tego bardzo i boleję nad tym, że wielu ludzi w Polce w ogóle nie zauważa konieczności spontanicznego, życzliwego spotkania się, spędzenia wspólnie czasu z sobą, w gronie rodzinnym, naturalnie, bezinteresownie. Skutek tego taki, iż postawa miłosierdzia  – nie będąc doświadczaną we wspólnocie najbliższych, nie ma też racji bytu w szerszym zakresie: społecznie, politycznie, kulturalnie. Dookoła masa cierni, smutków i złości, którym wszyscy albo znakomita większość – łatwo ulegamy.

Nie pozostaje mi wobec tego nic innego do zrobienia, jak po pierwsze: wołać tak jak Święty Tomasz, Didymos – Pan mój i Bóg mój!  – widząc to, co daje Bóg mi poznać z Jego miłosierdzia względem mnie;  po drugie zaś, wraz ze Świętym Apostołem Piotrem, krzyknąć: Panie! Ratuj, bo giniemy!