Modlitwa: Za tych, co czynią nam przykrości

Co jakiś czas odprawiam Mszę Świętą z takiego formularza: Za tych, co czynią nam przykrości. I ze zdumieniem stwierdzam 2 rzeczy:

• 1. Po takiej modlitwie jakiś niesamowity pokój we mnie wstępuje. Radość wewnętrzna przepełnia wnętrzności, że się chce normalnie aż śpiewać i tańczyć
• 2. W dość krótkim czasie po modlitwie tak w łeb człowiek obrywa, że chyba ból duszy dorównuje bólowi rodzącej kobiety.

To tym samym taki mój dowód miłości Boga ku człowiekowi, że daje natchnienie do takiej właśnie modlitwy, żeby się tragedia nie zdarzyła. Tym bardziej, dowód mnie ten przekonuje, albowiem zaniedbałem tę intencję i wczoraj dostałem obuchem bez głowę. Chcąc się zatem z Wami podzielić swym doświadczeniem, a przy okazji być może przestrzec przed zaniedbaniami w modlitwie, o nią proszę także i dla siebie – za tych, co czynią przykrości mi, memu proboszczowi, bratu i innym kapłanom, których znam.

Własne cierpienia uczą, że nikomu nie należy robić żadnej przykrości. Niby to nic nowego, bo przecież życie chrześcijańskie, zorientowane ku Bogu, wyznaczony ma kurs przykazaniem miłości Boga i bliźniego. Sam Zbawiciel powiada: „Wszystko, cokolwiek chcecie, żeby wam czyniono, sami czyńcie!”. Bywa jednak, że przychodzi pokusa, by się odegrać, by nie być dłużnym. Ale jeśli przyjąć, że kiepski budulec sprawia, iż powstaje kiepska budowla, i jeśli do życia i zasad, jakie się w nim przyjmuje, podchodzi się na poważnie, to wówczas jest sposobność, by ochłonąć.

Inspirujące i takoż samo zobowiązujące, ciągle w mocy pozostaje pouczenie, jakie zostawił nam Prymas Tysiąclecia:

Rozmawiaj z każdym językiem miłości. Nie podnoś głosu. Nie przeklinaj. Nie rób przykrości. Nie wyciskaj łez. Uspokajaj i okazuj dobroć.

Stefan kard. Wyszyński (1901 – 1981)

Błogosławiony Janie Pawle II! Weźże się wystaraj, byśmy wespół z Tobą i Jego mieli u Ojca Niebieskiego.

O Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju,
Abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść;
Wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda;
Jedność tam, gdzie panuje zwątpienie;
Nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz;
Światło tam, gdzie panuje mrok;
Radość tam, gdzie panuje smutek.

Spraw abyśmy mogli,
Nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać;
Nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć;
Nie tyle szukać miłości, co kochać;

Albowiem dając, otrzymujemy;
Wybaczając, zyskujemy przebaczenie,
A umierając, rodzimy się do wiecznego życia.

Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.