Wędrówką jedną życie jest człowieka. Edward Stachura na Nowy Rok

Wędrówką jedną życie jest człowieka;

Idzie wciąż,

Dalej wciąż,

Dokąd? Skąd?

Dokąd! Skąd!

Dokąd! Skąd!

Jak zjawa senna życie jest człowieka;

Zjawia się,

Dotknąć chcesz,

Lecz ucieka?

Lecz ucieka !

Lecz ucieka !

To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!

To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił,

Będę szedł! Będę biegł!

Nie dam się!

Wędrówką jedną życie jest człowieka;

Idzie tam,

Idzie tu,

Brak mu tchu ?

Brak mu tchu !

Brak mu tchu !

Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!

Płynie wzwyż,

Płynie w niż!

Śmierć go czeka?

Śmierć go czeka !

Śmierć go czeka !

To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!

To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił,

Będę szedł! Będę biegł!

Nie dam się!

To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!

(Edward Stachura *1937 + 1979)

„Był w liceum jeden piszący wiersze chłopak, z którego wielu kolegów drwiło (…), więc wziąłem się za pisanie wierszy, żeby przejąć na siebie połowę drwin i w ten sposób ulżyć mu w niedoli”. Tak Edward Stachura wziął w obronę Janusza Żernickiego. Zaiste, godna pochwały postawa, mająca wiele z nakazu apostoła: „jedni drugich brzemiona noście”.

Stachura jawi mi się jako trudny człowiek, buntownik o wrażliwości nieadekwatnej do knuta stalinowskiego, zaprowadzającego porządki w Polsce doby życia literata. Do tego trudna relacja z ojcem, brak dyplomacji w relacji z nauczycielami, i kto wie co jeszcze. Nieskromnie napiszę, że widzę w Stachurze trochę samego siebie…

Szkoda, że nie chciał żyć. Uciekł z życia. Aż dziw bierze, że człowiek, który pisał o konieczności wędrowania w życiu, mimo trudów, przeszkód, zachwiań – dał nogę z tej wędrówki.

Jednak, jak to mój kolega Jacek dziś na kazaniu ujął: trzeba udać się w wędrówkę do własnej duszy. W wędrówce tej towarzyszy nam Chrystus oraz Jego Święta Boża Rodzicielka. Chrystus wyrywa nas z niewoli grzechu, rozświetla zakamarki i cienie naszych dusz, Jego Matka natomiast uczy nas zachowywać wszystko w sercu i rozważać: w blasku Prawdy.