Obowiązki wiernych w stosunku do Kościoła, krytyka w Kościele. Wypisy z teologii moralnej Kościoła Katolickiego
Najistotniejsze obowiązki, jakie wszyscy (hierarchowie i świeccy) mają wobec Kościoła jako wspólnoty to:
♠ wiara w Kościół (wiara Kościołowi):
– słuszna postawa wobec Kościoła jest inspirowana przez wiarę
– Kościół może być zrozumiany tylko przez wiarę (symbole wiary) Człowiek przepełniony wiarą w Kościół wykonuje obowiązki płynące z wiary, nie zatrzymuje się na samym szacunku, bo nawet niewierzący mogą uznać i szanować Kościół choćby ze względu na jego działalność dobroczynną, czy wychowawczą.
♠ miłość pełna wdzięczności
– człowiek wierzący otrzymuje zbawienie od Boga w Kościele i przez Kościół.
– Niemożliwą rzeczą jest oddzielenie miłości Chrystusa od miłości Kościoła. Człowiek, który wierzy że Kościół jest Ciałem Chrystusa, nie może potwierdzając Chrystusa odrzucać Kościół
– „Optatam Totius” 8: „ile ktoś miłuje Kościół tyle ma Ducha Świętego”.
♠ pokora, ciągłe nawracanie, odnowa: konieczna jest postawa pokory i żalu, że życie łaski nie rozwija się w pełni.
♠ jedność w miłości:
– jedność jest darem Boga, a zarazem ciągłym zadaniem, które wierni powinni wypełniać przez miłość
– wspólne słuchanie Słowa Bożego i uczestnictwo w aktach kultu. Lud Boży świadczy o miłości Chrystusa przez miłość wzajemną i miłość do wszystkich ludzi. Wszelki brak jedności w Kościele szkodzi i jest świadectwem na niekorzyść Chrystusa.
♠ posłuszeństwo Kościołowi:
– Posłuszeństwo w Kościele oparte na założeniach nadprzyrodzonych; chodzi o to, aby stawała się zbawcza wola Boga i w Kościele wszyscy są zobowiązani do dążenia do tego celu.
– kiedy jest prawdziwe, nigdy nie może oznaczać zniewolenia
Istotne elementy posłuszeństwa w Kościele:
– posłuszeństwo w stosunku do zbawczego planu Boga obowiązuje wszystkich w Kościele
– prawdziwe posłuszeństwo w Kościele sprawdza się w naśladowniczym pójściu za Chrystusem (KK 37); jedynie tak może być motywowane posłuszeństwo wobec hierarchii;
– prawdziwy stosunek posłuszeństwa między pasterzami Kościoła a innymi wierzącymi to jeden ze sposobów dążenia do realizacji zbawczej woli Boga. Posłuszeństwo wiernych powinno pociągnąć za sobą otwarcie serc i dusz na świeckich ze strony hierarchii (KK 37).
Krytyka w Kościele.
– Nie jest zawsze rzeczą łatwą rozpoznać zbawczą wolę Boga w konkretnej sytuacji (potrzeba współpracy w celu poznania prawdy)
– Taka współpraca może przyjąć również formę krytyki. Współpraca taka jest przyznawana przez KK 37 wiernym świeckim wobec hierarchii, jako prawo świeckich.
Właściwy sposób krytyki kieruje się następującymi normami:
Krytykujący powinien:
– być krytycznym do siebie, sprawdzić motywy i celowość własnej krytyki
– mieć kompetencję i wiedzę na polu, na którym ujawnia się krytyka
– nie powinien natychmiast ukazywać krytyki publicznie, ale najpierw próbować dialogu w cztery oczy lub w ciasnym gremium
– jeśli chodzi o formę powinien przestrzegać szacunku i miłości.
Krytykowany w Kościele:
– w linii zasady winien akceptować krytykę
– powinien przemyśleć, czy jest ona usprawiedliwiona, czy nie
– jeżeli będzie niesprawiedliwa powinien w odrzuceniu jej przestrzegać reguł szacunku i miłości.
Discover more from Verum Elevans Hominem
Subscribe to get the latest posts sent to your email.