Krytyka w Kościele. Wypisy z teologii katolickiej

Obowiązki wiernych w stosunku do Kościoła,  krytyka   w Kościele. Wypisy z teologii moralnej Kościoła Katolickiego

Najistotniejsze  obowiązki, jakie wszyscy (hierarchowie i świeccy) mają wobec Kościoła jako wspólnoty to:

wiara w Kościół (wiara Kościołowi):

–           słuszna postawa wobec Kościoła jest inspirowana przez wiarę

–           Kościół może być zrozumiany tylko przez wiarę (symbole wiary) Człowiek przepełniony wiarą w Kościół wykonuje obowiązki płynące z wiary, nie zatrzymuje się na samym szacunku, bo nawet niewierzący mogą uznać i szanować Kościół choćby ze względu na jego działalność dobroczynną, czy wychowawczą.

♠ miłość pełna wdzięczności

–           człowiek wierzący otrzymuje zbawienie od Boga w Kościele i przez Kościół.

–           Niemożliwą rzeczą jest oddzielenie miłości Chrystusa od miłości Kościoła. Człowiek, który wierzy że Kościół jest Ciałem Chrystusa, nie może potwierdzając Chrystusa odrzucać Kościół

–           „Optatam Totius” 8: „ile ktoś miłuje Kościół tyle ma Ducha Świętego”.

♠ pokora, ciągłe nawracanie, odnowa: konieczna jest postawa pokory i żalu, że życie łaski nie rozwija się w pełni.

♠ jedność w miłości:

–           jedność jest darem Boga, a zarazem ciągłym zadaniem, które wierni powinni wypełniać przez miłość

–           wspólne słuchanie Słowa Bożego i uczestnictwo w aktach kultu. Lud Boży świadczy o miłości Chrystusa przez miłość wzajemną i miłość do wszystkich ludzi. Wszelki brak jedności w Kościele szkodzi i jest świadectwem na niekorzyść Chrystusa.

♠ posłuszeństwo Kościołowi:

–           Posłuszeństwo w Kościele  oparte na założeniach nadprzyrodzonych; chodzi o to, aby stawała się zbawcza wola Boga i w Kościele wszyscy są zobowiązani do dążenia do tego celu.

–           kiedy jest prawdziwe, nigdy nie może oznaczać zniewolenia

Istotne elementy posłuszeństwa w Kościele:

–           posłuszeństwo w stosunku do zbawczego planu Boga obowiązuje wszystkich w Kościele

–           prawdziwe posłuszeństwo w Kościele sprawdza się w naśladowniczym pójściu za Chrystusem (KK 37); jedynie tak może być motywowane posłuszeństwo wobec hierarchii;

–           prawdziwy stosunek posłuszeństwa między pasterzami Kościoła a innymi wierzącymi to jeden ze sposobów dążenia do realizacji zbawczej woli Boga. Posłuszeństwo wiernych powinno pociągnąć za sobą otwarcie serc i dusz na świeckich ze strony hierarchii (KK 37).

Krytyka w Kościele.

–           Nie jest zawsze rzeczą łatwą rozpoznać zbawczą wolę Boga w konkretnej sytuacji (potrzeba współpracy w celu poznania prawdy)

–           Taka współpraca może przyjąć również formę krytyki. Współpraca taka jest przyznawana przez KK 37 wiernym świeckim wobec hierarchii, jako prawo świeckich.

Właściwy sposób krytyki kieruje się następującymi normami:

Krytykujący powinien:

–           być krytycznym do siebie, sprawdzić motywy i celowość własnej krytyki

–           mieć kompetencję i wiedzę na polu, na którym ujawnia się krytyka

–           nie powinien natychmiast ukazywać krytyki publicznie, ale najpierw próbować dialogu w cztery oczy lub w ciasnym gremium

–           jeśli chodzi o formę powinien przestrzegać szacunku i miłości.

Krytykowany w Kościele:

–           w linii zasady winien akceptować krytykę

–           powinien przemyśleć, czy jest ona usprawiedliwiona, czy nie

–           jeżeli będzie niesprawiedliwa powinien w odrzuceniu jej przestrzegać reguł szacunku i miłości.


Discover more from Verum Elevans Hominem

Subscribe to get the latest posts sent to your email.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Formacja Sumienia, Variae i oznaczony tagami , , , , , , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Zostaw komentarz