Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla wszystkich aż do tej chwili

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Uroczystość, którą za wszelką cenę duch tego świata próbuje skierować na tory kwietyzmu, egzaltowanych słów tudzież kłótni i swarów, jakie towarzyszą nam od ładnych kilku tygodni. Wyjdzie jakiś pseudo pasterz i zaczyna uskuteczniać pastusze teorie, niemal graniczące z tymi od porzekadła, mongolskimi.

Wyjdźmy od tego, co Jezus Chrystus mówi o swoim królestwie:

1.      że nie jest ono z tego świata

2.      że On Jest Jego Królem

3.      że inni królowie władzę posiadają z Bożego mandatu.

Dla wielu królestwo kojarzy się po dziś dzień z przepychem, bogactwem, wystawnym życiem, polowaniami, orszakiem setek służących czy wręcz niewolników. A tak naprawdę chodzi tylko o jedno: król ma służyć ludowi. Ma troszczyć się ład społeczny, o pokój, o bezpieczne i szeroko opasające kraj granice.

Syn Boży od początku do końca ten swoisty status questionis realizuje. Rodzi się w ubóstwie, żyje skromnie, skupia się na tych, których jest najwięcej: szarych ludziach, którzy mają wolę napełnić się życiem w łasce Bożej. Roztacza swoją władzę nad całym światem, zapewniając, że nawet włosy na każdej głowie są policzone i bez wiedzy i zgody Najwyższego z niej nie spadną.

Tymczasem ludzie spod znaku ducha tego świata, łącznie z pastuchami, mówią: to jakaś sekta! To bezsensowne gadanie. On [Chrystus] i tak jest Królem całego świata, więc po co Go obwoływać dodatkowo, komicznie, Królem Polski?

Tym samym, odebrano atrybut władztwa nad konkretnymi włościami Królowi Chrystusowi…

Śpieszę z odpowiedzią biskupowi, który może ma coś wspólnego z Perunem:

Król, którego Imienia się nie wymienia, nie świętuje daty Jego intronizacji, z czasem odchodzi w zapomnienie. Jest jak ojciec chłopca, który był przed synem ukrywany z imienia, nazwiska i miejsca przebywania, ponieważ był księdzem. W dziecku jest niby ciągła tęsknota, ale jest też niemoc i niewiedza, jak tęsknotę zrealizować.

Po wtóre: w każdym królestwie jest urząd kata, który z mandatu króla ma prawo egzekwować szacunek dla Króla i dla Królestwa. Nikt za czasów Chrystusa nie protestował, nie tworzył bzdurnych praw człowieka i obywatela, czy kart praw podstawowych i jednocześnie przyjmowano w pokorze, biczowanie, banicję, czy nawet karę najwyższą, za pewne wykroczenia przeciw Królowi i Królestwu.

Chrystus mówi jasno, przypomina, że nie krwawe ofiary i całopalenia, ale ucho skłonne do słuchania milsze jest Bogu na Niebiosach. Stąd też jest i konieczność nieustannej gotowości do wybaczania, do miłowanie bliźniego na równi z Bogiem, ale jest też i sprawiedliwość: ci, którzy za nic mają Boga, którzy niszczą to, co z Niego się narodziło niech nie liczą na nagrodę, kiedy nadejdzie czas odpłaty.

Tymczasem ludzie spod znaku ducha tego świata, łącznie z pastuchami, mówią: Piekło, ogień, diabły i inne maszkary to maskotka średniowiecza, taki bon mot tamtych czasów. Po co dziś stresować ludzi, którzy i tak mają dość na głowie problemów z tym, by mieć udane życie i dobre samopoczucie? Hulaj dusza piekła nie ma. Jest tylko Bóg Miłosierny…

Tym samym odebrano berło i koronę Chrystusowi Królowi. Władca bez berła i korony trudny jest do zidentyfikowania jako sprawiedliwy i mądry.

Śpieszę z odpowiedzią ks. Sowie, panu Hołowni i Augustianom, którzy udzielają się w wiadomej stacji TV:

Robiąc religijny Misz-masz pod publiczkę Jeden Król zostaje wyparty przez samozwańców, których wy szanowni redaktorzy jesteście heroldami. Zdradzacie Króla nad Królami, a za zdradę przewidziana jest tylko jedna kara…

Widać nie chcecie być traktowani jak śmieci i omłociny. Widać, że piszecie nowe „pisma święte”, choć wiecie, że Objawienie, jakie głosić winniście, zakończyło się wraz ze śmiercią Św. Jana Apostoła i Ewangelisty.

«Zbudźcie się, o śpiący, i powstańcie z martwych, a zajaśnieje wam Chrystus»!