Fakty niewygodne szybko tracą pamięć

Jak bardzo człowiek ma krótką pamięć, łatwo się przekonać. Wystarczy, że przyjrzymy się postaciom, które obecnie w świecie funkcjonują jako prominenci lub jako tak zwani „celebryci”. Przykłady? Proszę bardzo: obecny prezydent Polski – po zwolnieniu z internowania był bez pracy. Przygarnął go Kościół katolicki, proponując pracę nauczyciela historii w Niższym Seminarium Duchownym. Dostał chleb i na chleb. Dziś natomiast, zajmując bierne stanowisko wobec krzyża, nie reagując na kłamliwe zarzuty przeciw Kościołowi, formułowane przez środowiska niektórych polityków, wykazując indolencję wobec kpin oraz szyderstw których autorami są jego polityczni sojusznicy, wyraźnie przejawia postawę pamięci może i dobrej, ale za to krótkiej. Z kolei przedstawiciel świata „celebrytów” Tomasz Lis, absolwent Loyola University, jednej z 28 na świecie  tego typu placówek naukowych prowadzonych przez Jezuitów, zdobył szlify dziennikarskie oraz kwalifikacje, które na rynku dziennikarskim umożliwiają mu szerokie perspektywy na pracę w renomowanych stacjach TV. Program, w którym nie skorzysta z kilkunastu przynajmniej sposobów manipulacji swoim gościem, rozmówcą, uważa za program stracony. Smutne to, że ludzie, którzy przyszli po konkretne dobro, by nim się dzielić z bliźnimi, by ich tego samego uczyć, dziś dbają jedynie o własny, jakże dziś modny PR (ów tak często w mediach eksponowany i akcentowany [pi:jar], nie bacząc na to, że instrumentalnie posługują się osobami, które wyposażyły ich w szereg możliwości i umiejętności. Gdyby to jeszcze były osoby spoza pierwszych stron gazet, wyrobnicy zwykli, nie narzucający się w mediach swoim współrodakom, to pewnie nikt by z tego powodu większej krzywdy nie cierpiał, albo przynajmniej nie w takim szerokim zakresie. Jednak jeśli z mocy pozycji społecznej, automatycznie niejako, pretendują tego formatu ludzie do bycia autorytetami moralnymi, to jest wymagane, by ciągłość ich życiorysu nie wprowadzała zamętu w ludzkich sercach. Mamy prawo, jako obywatele, mieszkańcy jednego, tego samego kraju, do czytelnego  przekazu płynącego z postaw osób, które z racji pełnionego urzędu, czy misji kierują do nas swoje słowa. Wymaga się tego samego od księży, nauczycieli, rodziców, urzędników rozmaitego szczebla, więc nie ma podstaw, by zapomnieć o tym, kiedy idzie o prominentów. Źle się człowiek czuje, kiedy bywa zawstydzany. Jeśli zatem chce się uniknąć hańby i dyshonoru, trzeba umieć być wdzięcznym. Najpierw Panu Bogu, ale później też i bliźniemu. A wdzięczność okazuje się nie w słowach, ale w czynach. Nie bójmy się zatem pytać ważnych dla nas osób, czy to, o czym z reguły zapominają jest dla nich wstydliwe, dojmujące, plamiące ich sumienie?