Sędzia Anna Maria Wesołowska i Ewangelia?

„Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili;”

Przed momentem „załapałem się” na ogłoszenie wyroku przez sędzię A. M. Wesołowską. Oskarżonym był ojciec, który porzucił w górach swego 14 letniego syna, by w ten sposób uczynić z niego „twardziela”. Oskarżony do winy się przyznał, przeprosił i poprosił o wybaczenie syna oraz swą  małżonkę. Prokurator wnioskował o kare 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3, adwokat zaś zwrócił się do sądu z propozycją umorzenia postępowania, na okres próby 1 roku. Mecenas argumentował, iż jego klient dojrzał do tego, by więcej takich czynów nie popełniać. Sąd do prośby obrony się przychylił. I uczynił krok więcej – do argumentacji obrony pani sędzia dodała, iż odstępuje od wyroku skazującego także i  z tego powodu, iż podsądny jest pracownikiem agencji ochrony. Nie mógłby dalej tam pracować, gdyby doszło do skazania.

Może to moja nadinterpretacja, ale w tym całym zajściu widzę pewne ważne, choć nie wprost wyartykułowane płaszczyzny.

1. Wobec postępującego kryzysu rodziny, źle jest, aby rodzina zmagająca się z problemami wewnętrznymi (naganne środki wychowawcze, czy wręcz brak świadomości ojcowskiej) dodatkowo została wstrząśnięta rozpadem na skutek skazania prawomocnym wyrokiem. Myślę, że jesteśmy dziś w stanie zebrać odpowiedni materiał, że tak powiem, „poglądowy”, czy skrucha w tego typu sprawach, jak ta, którą opisałem, rokuje na poprawę, czy też nie. To pierwszy moment, kiedy można zapobiec uczynieniu kogoś niezdolnym do małżeństwa.
2. Jest również źle, kiedy jest się ślepo posłusznym literze prawa, zatrzymując się li tylko na suchym zapisie prawnym, nie widząc dobra jakie winno być celem w życiu człowieka, jego rodziny. Bo co z tego, że w tym konkretnym przypadku stanie się zadość sprawiedliwości według litery prawa (za porzucenie małoletniego grożą 3 lata pozbawienia wolności) i osadzi się w więzieniu obiektywnie winnego człowieka, jeśli w następstwie sprawiedliwości „bezdusznej”, narazi się tak skazanego, jak i jego rodzinę na trudności niewyobrażalnie większe – bo trwające bardzo długo w ich wszystkich życiu – aniżeli to wszystko, co towarzyszyło sytuacji, która doprowadziła w finale na wokandę sądową. To drugi moment, kiedy można uczynić coś, by zaradzić sytuacji, która mogłaby uczynić kogoś z winy innego, do bycia niezdolnym do małżeństwa.

Oczywiście, tych „momentów” mamy znacznie więcej, o dużo za dużo. Świadczy o tym liczba rozwodów oraz związków konkubenckich, gdzie widać brak ufności względem osób oraz poleganie tylko i wyłącznie na tych rozwiązaniach, które najmniej kosztują. Bo naburmuszenie się, zabranie zabawek z piaskownicy, buźka w podkówkę – to nic innego jak te „najtańsze” nic nas nie kosztujące, ewentualnie bardzo niewiele, rozwiązania.

Kto może pojąć, niech pojmuje!